Ĉapitro Dek unu

Mi estas. Mi pensas. Mi volas.

Miaj manoj...mia spirito...mia ĉielo...mia arbaro...ĉi tiu tero de mi....

Kion pli mi devas diri? Tiuj estas miaj vortoj. Ĉi tio estas la respondo.

Mi staras ĉi tien je la pinto de la monto. Mi levas mia kapo kaj sternas miajn brakojn. Ĉi tiu, mia korpo kaj mia spirito, ĉi tiu estas la fino de la serĉo. Mi deziri koni la signifo de la aĵoj. Mi estas la signifo. Mi deziri trovi la kialo por ekzisti. Mi ne bezonas kialo por ekzisti, nek sankcia vorto sur mia ekzistado. Mi estas la kialo kaj mi estas la sankcio.

Estas miaj okuloj kiu rigardas, kaj la rigardado de miaj okuloj donas belecon al la tero. Estas miaj oreloj kiu aŭskultas, kaj la aŭskultado de miaj oreloj donas ĝia kanto al la mondo. Estas mia menso kiu pensas, kaj la juĝo de mia menso estas la nura serĉlumo kiu povas trovi la vero. Estas mia volo kiu elektas, kaj la elekto de mia volo estas la nura edikto kiu mi devas respekti.

Multaj vortoj estas donitaj al mi, kaj iu estas saĝa, kaj iu estas malvera, sed nur tri estas sankta: “Mi volas ĝin!”

Ĉiun ŝoseon kiun mi prenos, la gvidanta stelo estas en mi; la gvidanta stelo kaj la kompasapinglo kiu montras la vojon. Ili montras nur al unu direkton. Ili montras al mi.

Mi ne scias se ĉi tio tero en kiu mi staras estas la universa kerno aŭ se ĝi estas nur polva makuleto perdita je la eterneco. Mi ne scias kaj tio ne gravas al mi. Ĉar mi scias kian ĝojon eblas min sur la tero. Kaj mia ĝojo ne bezonas pli altan celon por ĝin pravigi. Mia ĝojo ne estas la ilo de iu ajn celo. Ĝi estas la celo. Ĝia propra celo. Ĝia propra intenco.

Nek estas mi la ilo de la celo kiu aliaj homoj deziros atingi. Mi ne estas laborilo por iliaj uzo. Mi ne estas servisto por iliaj bezonoj. Mi ne estas bandaĝo por iliaj vundoj. Mi ne estas ofero por iliaj altaroj.

Mi estas homo. Mi, ĉi tiu miraklo, estas mia por posedi kaj mia por konservi, kaj mia por gardi kaj mia por uzi, kaj mia por antaŭ ĝin genui!

Mi ŝuldas neniun al miaj fratoj, nek mi kolektas ŝuldoj de ili. Mi ne demandas iu ajn vivi por mi, nek mi vivas por iu ajn. Mi avidas nenies animo, nek mia animo estas iliaj por avidi.

Mi estas nek malamiko nek amiko de miaj fratoj, krom tial kial ili ĉiu meritas de mi. Kaj por gajni mian amon, miaj fratoj devas fari pli ol ĵus naskiĝi. Mi ne koncedas mian amon senkiale, nek al iu ajn preterpasanto kiu deziras pretendi ĝin. Mi honoras homojn kun mia amo. Sed honoro estas aĵo kiu oni devas gajni.

Mi elektos amikoj inter la homoj, sed nek sklavoj nek mastroj. Kaj mi elektos nur tia kiu plaĉas min, kaj ili mi amos kaj respektos, sed nek ordoni nek obei. Kaj ni kunigis niajn manojn kiam ni volos, aŭ marŝi sole kiam ni tiel deziros. Ĉar je la templo de lia spirito, ĉiu homo estas sola. Ĉiu homo konservu siajn templon sentuŝa kaj senprofana. Tiam lasu ilin kunigi manojn kun la aliajn se ili deziras, sed nur post ĉi tiu sankta sojlo.

Ĉar oni neniam devas paroli la vorton “Ni”, krom nur per onia elekto kaj kiel dua penso. Ĉi tiu vorto neniam devas lokigi unue en la homara animo, alie, ĝi fariĝas monstro, la radiko de ĉiu la malbonoj sur la tero, la radiko de la torturo de homoj por homoj, kaj nedirebla mensogo.

La vorto “Ni” estas kvazaŭ kalko ŝutita super homoj, kiu fiksiĝas kaj malmoliĝas ŝtone, kaj pistas ĉion malsupre de ĝi, kaj blanko kaj nigro egale perdiĝas sub la grizo de ĝi. Estas vorto per kiu la diboĉuloj ŝtelas la bonkvalitecon el la bonuloj, per kiu la malfortuloj ŝtelas la forteco el la forta, per kiu la stultuloj ŝtelas la saĝon el la saĝuloj.

Kio estas mia ĝojo se ĉiu manoj, eĉ la malpura povas atingi ĝin? Kio estas mia saĝo, se eĉ stultuloj povas ordoni min? Kio estas mia libereco, se ĉiu kreito, eĉ la fuŝaĵuloj kaj la senpovuloj, estas mia mastro? Kio estas mia vivo, se mi devas riverenci, konsenti, kaj obei?

Sed mi estas finita kun ĉi tiu korupta kredo.

Mi estas finita kun la monstro de “Ni,” la vorto de servuto, rabo, mizero, malvereco kaj honto.

Kaj nun mi vidas la vizaĝo de dio, kaj mi levas ĉi tio dio super la tero, ĉi tiu dio kiu homoj serĉadas de kiam homo ekzistiĝis, ĉi tiu dio kiu koncedos ilin ĝojo kaj paco kaj fiereco.

Ĉi tiu dio, ĉi tiu unu vorto:

“Mi.”